یه وقتایی یه جاهایی آدم از زندگیش سیره

می خواد از غصه ها دورشه ولی پاهاش به زنجیره

یه وقتایی آدم یک جا دلش می گیره از دنیا

فریب پشت هر لبخند دروغه مهربونی ها

کسی محرم نبود با من نه هم غصه نه یک همدم

همه زخم زبوناشون یه دردی شد روی دردم

دیگه از آدما خسته ام دیگه نای شکستن نیست

گلایه کاربیهودست کسی هم غصه با من نیست

به هر کس اعتمادم رو سپردم دشمنی دیدم

که حتی از تن و سایم مثه بیگانه ترسیدم

بزرگ شده ام

حالا دست هایم به ماه می رسد

آن را بر می دارم،

وقتی که

تو در آسمان من هستی

.

.

.

به پرواز کبوترها

به تقدیر من و فردا

به خاموشی احساسم

به مرگ تلخ این رویا

قسم در باور شعرم،همیشه اسم تو باقی است

همین که بینمت از دور،برای دیده ام کافی است

من تو را دوست دارم

تو دیگری را

دیگری مرا

و چنین است که ما تنهاییم

این رنج است و زندگی یعنی این

نمیدانم آسمان چگونه است و زمین چه سان که در هر چه مینگرم تو را میبینم،نمیدانم به چه می اندیشم که روز

هست خود را از یاد برده ام،تنها چیزی که میدانم این است که هر چه دورتر میروی یادت نزدیک تر میآید و هر چه

کمتر تو را میبینم نقشت بیشتر در دلم مینشیند!

تو در آنجا به لب پنجره می اندیشی

به بزرگی غرور و من

اینجا به لبم جام شراب مثل تنهایی تنها شده ام

می کشی پرده و بی پرده سخن می گویی ودر اینجا همه هستی من

جام شراب واز این درد بزرگ هیچ پیمانه گرمی ندهد تسکینم

بر لب پنجره آی که همه شادی فردا به دلم می شکند

دیشب وقتی چشمهایم رو روی هم گذاشتم تصویر تو

در ذهنم نقش بست اما تاربود

درست نمیدیدم

دیشب دلم برات تنگ شده بود

دلم همیشه برات تنگه

از اولشم تنگ بود حتی وقتی که کنارم بودی و دستات تو دستم بود

همیشه ازم دور بودی همیشه

دیشب گوشه چشام به یادت تر شد

دیشب دلم یه سوزش عجیبی داشت

دیشب دلم هواتو کرده بود

دیشب اما تو نبودی تو کنارم نبودی

حتی توی خیالم هم درست نمی دیدمت

دیشب شب بدی بود

من زیر بارون با چشمات یه آرزو ساخته بودم

واسه دوباره دیدنت زندگیمو باخته بودم

یا آرزومو پس بده

یا با دوباره دیدنت به زندگیم نفس بده