خواستم همسفر قلبم باشی نه یک رهگذر بی وفا

پیش خود میگفتم تویی نیمه گمشده من ، اما بعد فهمیدم که هم تو را گم کردم هم نیمه ی دیگر خودم را

خواستم خزان زندگی ام را بهاری کنی ، بهار نیامد و همیشه زندگی ام رنگ پریشانی داشت

به ظاهر قلبت عاشق بود و مهربان ، اما انگار درونت حال و هوای پشیمانی داشت

خواستم همیشگی باشی ، اما دل کندی از من خسته و تنها

بدجور شکستی قلبم را ، من که به هوای قلب با وفایت آمده بودم ، بدجور گرفتی حالم را

اگر باشی یا نباشی فرقی ندارد برایم 

حالا که نیستی ، میبینم چقدر فرق دارد بود و نبودت

روزهای با تو بودن گذشت و رفت ، هر چه بینمان بود تمام شد و رفت

عشقت را به خاک سپردم و قلبت را فراموش ، اما هنوز آتش غم رفتنت در دلم نشده خاموش

بینمان هر چه بود تمام شد ، آرزوهایی که با تو داشتم همه نقش بر آب شد 

این خاطره های با تو بودن بود که در دلم ماندگار شد

ماندگار شد و دلم را سوزاند ، کاش هیچ یادگاری از تو در دلم نمی ماند

خواستم همسفر قلبم باشی نه یک رهگذر بی وفا 

من چقدر ساده بودم که قلبم را به تو سپردم بی هوا

ماندنی نبودی ، تو سهم من نبودی

رهگذری بودی که سری به قلب ما زدی ، آن را شکستی و رفتی

و اشک

وخاطراتی مبهم از گذشته

و احساسی که ماند در کوچه های خیس سادگی ام

فرصت با تو بودن توهمی شیرین بود

خواب کودکانه ی من

و تو ماندی در خاطرم

بی آنکه تو را

چه قدر سخت است که با آشناترینت بیگانه باشی

بعد از این همه عبور کبود

قول میدهم دیگر قدر خلوتهایم را بدانم

امشب آرام نشستم

زل زدم به دیوار

غرق شدم تو یه سری فکر

شایم رویا نمی دونم

تا به خودم اومدم دیدم صورتم خیس شده

به همین سادگی

این روزهایم به تظاهر می گذرد

تظاهر به بی تفاوتی

تظاهر به بی خیالی

به اینکه دیگر هیچ چیز مهم نیست ... اما

چه سخت می کاهد از جانم این نمایش

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم

هنوزم خیس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم

هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره

هنوزم میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره

ببار بارون

ببار بارون که اینجا شکل زندونه ...ببار بارون

ببار بارون دل بی طاقتم خونه ... ببار بارون

ببار بارون ، یکی عشقش رو گم کرده

ببار بارون قرار گریه برگرده

از این بهتر نمیشه فکر من باشی

تو هم انگار قرار دیگه تنها شی

نمیدونم چرا بد شد ، چرا از خوبیام رد شد

شاید بازم بیاد خونه ، بگه بی من نمیتونه

اونو یادم میاری تو ...باید بازم بباری تو

ببار بارون تو با آوازمنو یاد چشاش بنداز ...ببار بارون

ببار بارون ... من اینجا گیج و داغونم ... ببار بارون

ببار بارون ... که بی عشقش نمیتونم ... ببار بارون

ببار بارون

تیک تیک ثانیه ها در گوش دقایق می خوانند و

دقایق برای ساعتها نجوا می کنند

ساعتها ، روزها را به بازی می گیرند و

روزها ، ماه ها را و

ماه ها ... سالها را

و این چنین می شود که ایام می گذرند

و من روزهای بی قراری و دلتنگی و تنهایی را با هزار روایت بی الفبا از حضور تو ترسیم میکنم و

میگویم

انگار همین دیروز بود

...دیشب در خلوت تنهاییم آهسته بی تو گریستم

...کاش صدای هق هق گریه ام را باد به تو می رساند

.تا بدانی " بی تو " چه میکشم

کاش قاصدک این پیغام را به تو میرساند که امید و آرزوهایم بی تو

آهسته آهسته در حال فرو ریختن است

...می دانی

...آدم های ساده

...ساده هم عاشق می شوند

...ساده صبوری می کنند

...ساده عشق می ورزند

...ساده می مانند

...اما سخت دل می کنند

...آن وقت که دل می کنند

...جان می دهند

باز داره بارون میاد

اینجا هوا ابریه! .... یعنی دلی گرفته .... شاید غم دوریه

آخه مسافر من .... از روزی که تو رفتی ..... شوق ترانه ها رفت

هق هق گریه موند و شبانه های بی تو

از روزی که تو رفتی شوقی به زندگی نیست

همش شده یه جمله ..... یه جمله بارونی ...... که ای کاش نمی رفتی

اشک گل سرختو طاقت داری ببینی ؟

طاقت داری بشنوی صدای التماسو ؟

با اون همه عطوفت ! ای خود آیه عشق !! چی شد تنهام گذاشتی ؟

شدم اسیر لحظه ! یعنی که تنها موندم

نشستم و نوشتم تموم لحظه هامو ..... که یه روزی بفهمی بی تو چه ها کشیدم

بی تو جوری شکستم که هر کسی رد شد ..... انگار دیوونه میدید

کاش یه روزی بیدارشم ، زندگی رو ببینم ..... زندگی برای من یعنی حضور چشمات

کاش که یه روز برگردی

وقتی تو با من نیستی از من چه می ماند

ازمن جزاین هر لحظه فرسودن چه می ماند

ازمن چه می ماند جز این تکرار پی در پی

تکرارمن درمن مگر ازمن چه می ماند

غیرازخیالی خسته ازتکرارتنهایی

غیرازغباری درلباس تن چه می ماند

از روزهای دیر بی فردا چه می آید؟

ازلحظه های رفته ی روشن چه می ماند؟

تو چیستی که تا به امروز در آبهای گرم چشمانم شناوری ، بستراشکهایم بی دریغ بوی تو را شفاف ترازهمیشه در سرانگشتان بارانیم تفسیرمی کند

نه نمی دانی

هیچکس نمی داند

پشت این چهره آرام در دلم چه می گذرد

نمی دانی

کسی نمی داند

این آرامش ظاهر و این دل نا آرام

چقدر خسته ام می کند

دلتنگم از تنهایی

و چون سنگی از کوه دلم را

به دیوار می کوبم

تا شاید ، باز شود پنجره ای روبه آفتاب

کسی بدیدنم بیاید

و از ازدحام کوچه خوشبختی

تکه ای از آسمان را در دست هایم

نقاشی کند

تا در شب های تاریک

صورتم ماه شود

دلتنگم از تنهایی

که سنگ های کوه دلم

این دیوار را پنجره نمی کند

و چشمانم

در چهار چوب قناس این روزها

می شکند

لطفا هنگام عبوراز کنار این

شعر احتیاط کنید

دارم تا انتهای کوچه ، سنگ

پرتاب می کنم

صدای بغض رویاهایم را بشنو

نگاه کن

چگونه در سوگ خاطره ها ، مویه می کند

این گونه مغرور نباش

فقط مواظب باش

خاطراتم را گم نکنی

دلم می گیرد یادت می کنم       وقتایی که شادم بازم یادت می کنم

وقتی سراغ دفتر خاطراتم میرم یادت می کنم

وقتی بارون میاد یادت می کنم    وقتی توی خلوت خودم غرق شدم و دارم

به روزایی که باهم داشتیم فکر می کنم      بازم یادت می کنم

وقتی صدای آواز دلتنگی یه نفررو می شنوم یادت می کنم

وقتی به...         این خیلی بده آدم با دیدن هر چیزی یاد یه نفر بیفته

اما بدتر از همه ی اینا اینه که نفهمی اون یه نفر چرا اینقدر برات عزیزه

که حاضری به خاطرش تنهایی رو به جون بخری

اما دروازه های دلتو به روی دیگران باز نکنی

مبادا         دیگران باعث بشن تو یادش نکنی

دوباره این چشمهای خسته بارانی شده

هرگز نفهمیدم فراموش کردن درد داشت یا فراموش شدن

به هر حال دارم فراموش میکنم فراموش شدنم را

یاد سهراب بخیر

آن سپهری که تا لحظه خاموشی گفت

تو مرا یاد کنی یا نکنی،باورت گر بشود یا نشود،حرفی نیست...اما

نفسم می گیرد در هوایی که نفس های تو نیست

آنقدر دلتنگم که دلم می خواهد

که نباشم که بمیرم بروم

در دلم دردی هست در گلویم بغضی

که دلم می خواهد تا بگویم و ببارم اشکی

شاید این غم شاید این بغض

کم شود . . . شاید

روزگارم زرد است           مثل پاییزم             آسمانی دارم

که در آن سرخ به اندازه دل، خونین است           و اتاقی که درآن

پنجره ها خاموشند        پلکهاشان بسته است        نیست نوری که

تلنگر بزند بر شیشه           زندگی در گذر است            وهوا رنگ به رنگ

هرکجا می نگرم      گل حسرت ز زمین می روید      دلم از سنگی این کوه به تنگ آمده است

وهم از غربت ماه          خوش بحال سهراب         سیب را می فهمید

واژه ها را می شست          چترها را می بست          زیر باران می رفت

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

ترا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

ادامه مطلب

کاش همان لحظه که تقدیم تو شد هستیه من ، می سپردم که مواظب باشی ، جنس این جام بلور است پرازعشق و غرور، مبادا بازیچه شود میشکند

بعد تو تموم دل خوشی من همینه

که غروبا پشت پنجره بشینم

خیره بشم به خلوت دلگیر کوچه

تو خیالم خودمو با تو ببینم

شمع ها به آرامی می سوختند.فضا به قدری آرام بود که می توانستی نجواهای آنها را بشنوی،اولی گفت: من صلح هستم،با این وجود هیچ کس نمی تواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد.من معتقدم که از بین می روم...

پس از آن،شعله اش،کم،کم و کمتر شد و از بین رفت...

دومی گفت:من ایمان هستم،با این وجود من هم به ناچار مدت زیادی روشن نمی مانم،بنابر این معلوم نیست که تا کی روشن باشم...وقتی که صحبتش تمام شد،نسیم ملایمی بر آن وزید و شعله اش را خاموش کرد.

شمع سوم با ناراحتی گفت:من عشق هستم و آنقدر قدرت ندارم که روشن بمانم،مردم مرا کنار می گذارند و اهمیت مرا درک نمی کنند،آنها حتی عشق ورزیدن به نزدیک ترین کسانشان را هم فراموش می کنند...و کمی بعد،آن هم خاموش شد.

ناگهان جوانی وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت:چرا خاموش شده اید؟قرار بود که شما تا ابد روشن بمانید! و با گفتن این جمله اندوهگین شد و اشک ریخت.

شمع چهارم گفت:غمگین نباش،تا زمانی که من روشن هستم،می توانم شمع های دیگر را دوباره روشن کنم،من امید هستم.

جوان با چشمانی که از شوق برق می زد،شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد.

درفصل تگرگ عاشقت می مانم                  باریزش برگ عاشقت می مانم

هر چند تبربه ریشه ام می کوبی                تا لحظه ی مرگ عاشقت می مانم

همچنان لحظه های سرد تنهایی می گذرد اما هنوز باور ندارم که تنهایم

همچنان عمر می گذرد ولی هنوز باور ندارم،که در این دو روز دنیا دو روز آن پر از غم است

همچنان زندگی ساز خودش را می زند،ولی سرنوشت با آن ساز نمی رقصد

همچنان در حسرت بهار نشسته ام،اما نمی دانم که خزانی زیباتر از بهار را پشت سر گذاشتم

این دل لحظه به لحظه بهانه هایش را بیشتر می کند،اما نمی داند حتی این بهانه ها نیز دیگر به او یاری نمی کند

همچنان این لحظه های نفس گیر زندگی را می گذرانم

اما هنوز باور ندارم که دیگر هیچ امیدی در قلبم نیست

امید من دیروز بود که گذشت،امید من فرداست که از فردا نیز ناامیدم

دیروز هر چه بود گذشت،اما هر چه پیش خواهد آمد دیگر نخواهد گذشت ودر دلم باقی خواهد ماند

همچنان از نگاه گل پژمرده در گلدان خشک می فهمم که پرپرم

همچنان از آواز بی صدای پرنده در قفس می فهمم که من نیز در قفسی به بزرگی دنیا اسیرم

همچنان از سکوت سرد شبانه می فهمم که آسمان بی مهتاب است

وامشب نیز شب دلگیریست

من زیر بارون با چشمات یه آرزو ساخته بودم

واسه دوباره دیدنت زندگیمو باخته بودم

یا آرزومو پس بده

یا با دوباره دیدنت به زندگیم نفس بده

آنقدر من را سرد کرد از خودش از عشق،که حالا به جای دل بستن،یخ بستم

آهای روی احساسم پا نگذارید لیز میخورید...

رفتن آغاز ویرانیست حرفش را نزن

ابتدای یک پریشانیست حرفش را نزن

گفته بودی چشم بردارم من از چشمان تو

چشم هایم بی تو بارانیست حرفش را نزن

آرزو داری که دیگر برنگردم پیش تو

راهمان با اینکه طولانیست حرفش را نزن

دوست داری بشکنی قلب پریشان مرا

دل شکستن کار آسانیست حرفش را نزن

خورده ای سوگند روزی عهد ما را بشکنی

این شکستن نا مسلمانیست حرفش را نزن

حرف رفتن می زنی وقتی که محتاج توام

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن

یه وقتایی یه جاهایی آدم از زندگیش سیره

می خواد از غصه ها دورشه ولی پاهاش به زنجیره

یه وقتایی آدم یک جا دلش می گیره از دنیا

فریب پشت هر لبخند دروغه مهربونی ها

کسی محرم نبود با من نه هم غصه نه یک همدم

همه زخم زبوناشون یه دردی شد روی دردم

دیگه از آدما خسته ام دیگه نای شکستن نیست

گلایه کاربیهودست کسی هم غصه با من نیست

به هر کس اعتمادم رو سپردم دشمنی دیدم

که حتی از تن و سایم مثه بیگانه ترسیدم

بزرگ شده ام

حالا دست هایم به ماه می رسد

آن را بر می دارم،

وقتی که

تو در آسمان من هستی

.

.

.

به پرواز کبوترها

به تقدیر من و فردا

به خاموشی احساسم

به مرگ تلخ این رویا

قسم در باور شعرم،همیشه اسم تو باقی است

همین که بینمت از دور،برای دیده ام کافی است

من تو را دوست دارم

تو دیگری را

دیگری مرا

و چنین است که ما تنهاییم

این رنج است و زندگی یعنی این

نمیدانم آسمان چگونه است و زمین چه سان که در هر چه مینگرم تو را میبینم،نمیدانم به چه می اندیشم که روز

هست خود را از یاد برده ام،تنها چیزی که میدانم این است که هر چه دورتر میروی یادت نزدیک تر میآید و هر چه

کمتر تو را میبینم نقشت بیشتر در دلم مینشیند!

تو در آنجا به لب پنجره می اندیشی

به بزرگی غرور و من

اینجا به لبم جام شراب مثل تنهایی تنها شده ام

می کشی پرده و بی پرده سخن می گویی ودر اینجا همه هستی من

جام شراب واز این درد بزرگ هیچ پیمانه گرمی ندهد تسکینم

بر لب پنجره آی که همه شادی فردا به دلم می شکند

دیشب وقتی چشمهایم رو روی هم گذاشتم تصویر تو

در ذهنم نقش بست اما تاربود

درست نمیدیدم

دیشب دلم برات تنگ شده بود

دلم همیشه برات تنگه

از اولشم تنگ بود حتی وقتی که کنارم بودی و دستات تو دستم بود

همیشه ازم دور بودی همیشه

دیشب گوشه چشام به یادت تر شد

دیشب دلم یه سوزش عجیبی داشت

دیشب دلم هواتو کرده بود

دیشب اما تو نبودی تو کنارم نبودی

حتی توی خیالم هم درست نمی دیدمت

دیشب شب بدی بود